Με αφορμή την ορκωμοσία του μεταπτυχιακού τίτλου του Μητροπολίτης Πέλλας και Ιορδανίας, προερχόμενος από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, αραβικής καταγωγής.
Για ακόμη μια φορά, θυμήθηκα τον αγώνα εκείνων που φυλάνε τα Άγια των Αγίων μας.
Όχι με λόγια αλλά με πράξεις, μια καθημερινή μάχη, για να μην χαθούν τα Προσκυνήματά μας.
Οι πραγματικοί φρουροί της Ορθοδοξίας.
Πριν δέκα χρόνια, όταν έφτασε ένα e-mail από το Πατριαρχείο:
«Η Πατριαρχική Σχολή κινδυνεύει να κλείσει — στείλτε παιδιά, αλλιώς θα χαθεί όπως χάθηκε η Θεολογική Σχολή της Χάλκης».
Εκείνη τη στιγμή δεν είπαμε «ας το κάνει κάποιος άλλος».
Δεν περάσαμε στο… επόμενο μήνυμα.
Ξεσηκώσαμε την Ελλάδα.
Ανταποκρίθηκαν μόνο έξι παιδιά
Και τα τέσσερα από αυτά — ήταν από τον Χορτιάτη δηλαδή από το χωριό μας.
Και ένα από αυτά τα παιδιά ήταν το δικό μας παιδί.
Όχι γιατί «μας περίσσευε».
Για όνομα του Θεού!
Αλλά γιατί όταν η ιστορία χτυπά την πόρτα σου και σου λέει:
«Είσαι υπεύθυνος — αν δεν σταθείς τώρα, θα σβήσει ένα κομμάτι της Ορθοδοξίας»,
δεν κάνεις πίσω.
Τα παιδιά έφυγαν 14 χρονών και έφυγαν με την ευλογία του Παναγίου Τάφου.
Και η δική μας οικογένεια είχε τη μεγάλη ευλογία να λάβει και το παιδί μας ευχή ρασοφορίας.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που κράτησε το Άγιο Φως.
Το άγγιξε στα γένια του και δεν κάηκε.
Αυτά δεν είναι θεωρίες.
Είναι στιγμές που σημαδεύουν τις οικογένειες.
Που δείχνουν ότι ο Χριστός δεν εγκαταλείπει ποτέ την Εκκλησία Του.
Από τότε, οι δεσμοί μας με το Πατριαρχείο δεν είναι τυπικοί.
Είναι δεσμοί ψυχής, ευθύνης, ευγνωμοσύνης.
Γνώρισα από κοντά τον αληθινό πόλεμο εκεί.
Όχι στα λόγια — στο πεζοδρόμιο του Γολγοθά.
Και όταν βρέθηκα στη Βουλή, μία επιλογή είχα για να συνεχίσω αυτόν τον αγώνα πραγματικά, αποτελεσματικά, θεσμικά:
επέλεξα την κοινοβουλευτική ομάδα φιλίας με το Ισραήλ.
ΟΧΙ ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, την καρδιά της Ορθοδοξίας, εκεί όπου λαμβάνονται αποφάσεις.
Δεν με ενδιαφέρουν οι φωτογραφίες έξω από το Σινά…
Με ενδιαφέρει να κρατήσουμε τα Άγια Προσκυνήματα εκεί όπου ο Χριστός περπάτησε και αναστήθηκε.
Και τότε εμφανίστηκαν οι “ειδικοί του διαδικτύου” —
οι ανώνυμοι, οι πικραμένοι, οι συκοφάντες υπηρετώντας μικρό πολιτικά και ιδιοτελή συμφέροντα:
Να με πουν «Εβραίο».
Να με πουν «Μασόνο».
ΣΑΝ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΣΤΕ ΛΙΓΟ!
Όποιος στήριξε με το ίδιο του το παιδί τα Πατριαρχεία,
όποιος είδε το Άγιο Φως να μην καίει στα γένια του παιδιού του,
δεν θα απολογηθεί σε κανέναν.
Έλληνες, ξυπνήστε. Ενωθείτε.
Τα ιερά μας δεν είναι “θέμα συζήτησης”.
Είναι η προίκα του Γένους μας.
Είναι το δώρο που μας άφησε ο Χριστός σε αυτή τη γη.
Και δεν το παραδίδουμε.
Δεν το ξεπουλάμε.
Δεν το αφήνουμε να σβήσει.
Συκοφαντήστε όσο θέλετε.
Την Ορθοδοξία δεν την κράτησαν πληκτρολόγια.
Την κράτησαν άνθρωποι με σθένος τιμιότητα και δύναμη και όχι και όχι φτηνοί συκοφάντες.
Και αυτόν τον δρόμο θα συνεχίσουμε.
