«Δεν είναι μια ημέρα· είναι οι ζωές τους. Και η Ελλάδα τους οφείλει σεβασμό.»

Πρέπει να θυμόμαστε ανθρώπους που δεν χρειάζονται λόγια για να μας συγκινήσουν... ίδια η ζωή τους μιλάει. Ανθρώπους που δίνουν καθημερινή μάχη με χαμόγελο, με αξιοπρέπεια, με καρδιά πιο δυνατή από εμπόδια και δυσκολίες. Σήμερα, δεν «τιμούμε» απλώς μια ημέρα· στεκόμαστε με σεβασμό απέναντι σε μια ολόκληρη κοινότητα που έχει μάθει να σηκώνει βάρη που η κοινωνία συχνά δεν βλέπει.

Γιατί η αναπηρία είναι η πραγματικότητα χιλιάδων οικογενειών που παλεύουν για το αυτονόητο: να ζήσουν με ίσους όρους, με φροντίδα, με ελευθερία, με σεβασμό. Και αυτό το αυτονόητο, δυστυχώς, γίνεται πολλές φορές αγώνας δρόμου.
Πόσες φορές μιλήσαμε για συμπερίληψη,

αλλά αφήσαμε ράμπες κατεστραμμένες,

δομές υποστελεχωμένες,

επιδόματα καθυστερημένα,

οικογένειες εξουθενωμένες,

παιδιά που παλεύουν μόνα τους για να φτάσουν απλώς στην πόρτα ενός σχολείου.

Ως Έλληνες Ορθόδοξοι και ως Έλληνες πολίτες,

δεν αποδεχόμαστε μια κοινωνία που βολεύεται πίσω από «εθνικές ημέρες» και τελετές,

αλλά δεν συγκινείται από τη μοναξιά των γονιών που σηκώνουν ένα παιδί με αναπηρία στα χέρια,

από τους ανθρώπους που περνούν τη μισή ζωή τους σε ραντεβού, επιτροπές και χαρτιά,

από τους συμπολίτες μας που νιώθουν αόρατοι.

Στους ανθρώπους που μας διδάσκουν τι θα πει δύναμη.

Στα παιδιά που χαμογελούν μέσα από δυσκολίες που οι περισσότεροι δεν θα άντεχαν ούτε μία μέρα.

Στις μανάδες και τους πατέρες που γίνονται και φυσιοθεραπευτές, και φρουροί, και ψυχολόγοι, και όλα.

Στους φροντιστές που στηρίζουν ανθρώπινες ψυχές χωρίς να ζητούν φως και αναγνώριση.

Να στηρίζει πραγματικά, θεσμικά, με έργα, όχι με λόγια.

Και εμείς, ως Ελληνικός Παλμός, δεσμευόμαστε:

θα είμαστε η φωνή όσων δεν ακούγονται,

το χέρι δίπλα σε όσους το χρειάζονται,

και η δύναμη απέναντι στην αδικία.

Και η Ελλάδα μπορεί, πρέπει και αξίζει να σταθεί αντάξια των ανθρώπων της.

Δεν είστε μόνοι.

Και σήμερα, η Ελλάδα σας οφείλει κάτι πολύ μεγαλύτερο από τιμές —

σας οφείλει ζωή με αξιοπρέπεια.

Βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης